Bizler spritüel deneyim yaşayan insanlar değiliz. Bizler insani bir deneyim yaşayan spritüel varlıklarız. Teilhard de Chardin.
Ben geçmiş yaşama inanıyorum. Bi dolu kez yeryüzüne gelip yaşamı deneyimlediğimizi düşünüyorum.
Bazı insanlarla daha tanışır tanışmaz, kalbimin neden sıcaklıkla dolup, yüzyıllık dost gibi gelmesini ya da bazılarının sebepsiz ürperti vermesinin, sırtımdan bıçaklamasını.. Yerlerin, mekanların tadıdıklığını dejavu’su ne anlama geldiğini anlamıştım.
Spritüel eğitim aldığım bir hocam durugörümün açık olduğunu söylemişti.
Ben 6. HİS diyordum ve beni inanılmaz tedirgin ve huzursuz ediyordu.Açıkçası bana bir hediye gibi değil de daha çok bir lanet olarak gelmişti, ürkmüştüm.Beş duyu organı dışında farklı bir görme şekli olduğunu anlattı hocam. Tinsel varlıklardan da söz etti.Gaipten haber almak gibi mi hocam dedim. Sürekli bir uğultu kulağımda. Uzun uzun anlattı. Çok az sayıda insanla paylaştım duru görülerimi, kalbimde duyduğum iç sesimi. Beni gülünç bulmalarından çekindim belki de. Ailem biliyordu zira annemin öleceğini hissediyordum. Rüyam da annemin çok sevdiği rahmetli amcasını görmüştüm. Ve amcası Anneni istiyorum dedi. HAYIR! Dedim. Çok erken. Tmam o zaman biraz daha kalsın ama çok değil.. 2 yıl sonra annem başka bir boyuta göç etti.
Neyse.. “Ölüler Hürdür.” Sartre’nin sözü geldi aklıma. Aramızda bir sis perdesi var mıydı ölülerle. Onlar bizi rahatça görebiliyor, duyabiliyor, film gibi izleyebiliyorlar mıydı?
Tüm bunları anlattığım da; Hocam” Tanrıya herhangi bir nedenle henüz kavuşamamış ruhlar olduklarını arafta beklediklerini anlattı. Sadece sezgilerim diğer insanlardan daha açık olduğundan kendilerini hissediyordum. Benimle bir dertleri yoktu.