Uzun süredir açmadığımız, bilerek kapattığımız, üstÜne kör bir kilit vurduğumuz kapılar.
Bazen açmaya korktuğumuz,bazen ardındakılerle yüzleşmekten çekindiğimiz.
Kapalı kapılar var…
Hep aynı kapıya rastlıyorum.
Defalarca aynı yerden açmayı denedim, farklı yerlerden çıkış vardı.
Her defasında farklı insanlar ama hep aynı rollere bürünmüşlerdi ve bürünmeye devam ediyorlardı.
Yine de ilerliyorum, ilerleyebiliyorum..Bazen gölgede kalıyorum, bazen de iliklerime kadar güneş.
İnsanların gölgelerinde ışık göremediğim karanlıkları gördüğüm oluyordu ama karanlığın nedenini bilmiyordum, bulamıyordum.
Neyi değiştirmem gerektiğini öğrenemiyordum, dönüp dolaşıp yine aynı kapıya denk geliyordum.
Ya kapı kendıliğinden açılmalı ya ordan yok olmalıydı.
Kış ile Bahar arasında bi yerdeyim. Bazen üşüyorum, üşüyor ellerim..
Bazen de iliklerime kadar ısıtıyor güneş..Oh diyorum, ısındım, iyi geldi. BİN ŞÜKÜR..
Diyorum ki insanlar manevıyat ışığını görmeli,yaslamalı kendini.
Baktığında kalbini görebilmelisin, sevmeyi, sevgiyi,aşkı,huzuru bulabilmelisin.
Gökyüzüne bakıp, kuşların cıvıltısını duymak, huzurla,beklentisiz,,,
Ey bütün kapıları açan!
Sen yarattıklarının anahtarısın.Kalbimizin gözünü bize aç!
Oysa bize kavuşun dendi.Biz kavuşmaya geldik, savaşmaya değil.
Fatma ÖNDER
süper… en begendiklerimden biri bu oldu..
tşk ederim… sen beğendiysen iyi bi yazı çıkmış demektir usta:))