“Bayılmışım kendime geldiğimde 40 yaşımdaydım” demiş Şebnem Aybar.
Bence hepimiz 40 yaşından sonra ilginç dönüşüm yaşıyoruz.Ben de 40’mdan sonra kendime geldim.
Nerdesin? nereye gidiyorsun? yaşamından memnunmusun? Yaşamında olması gerekenler, gerekmeyenler?
Hayatında en çok neyi ve neden değişirmek istersin?Nereye gitmek istersin ve kendini nerde bulursun?
Yaşamak istediğim hayat bu mu? Güçlü olmamak için sebeb ne?? gibi gibi ,,,
Aklımda cevap bekleyen yüzlerce soru vardı.
Bir sürü seçim vardı önümde.Esasında onlar hep vardı ben ilk kez görüyordum..
Varolan potansiyeli keşfettim.
Hiç bir zaman yalnış bir seçim yaparsam düşüncesini taşımadım.
Ben severim yalnış yolları zira yalnış zillere bastığım, yalnış hayatlara girdiğim olmuştu, çok şey öğrendim çıkmaz sokaklarda.
Dedim ya, hep yazarım…
Önce bir liste çıkarmakla başladım işe.
Önceliklerimi,tercihlerimi,olmazsa olmazları mı, önem verdıklerımı,silmek istediklerimi,ışığımı,karanlığımı,,,liste uzar gider.
Sayfalarca yazdım. Sonrası kolay dı. Halletiğim her bir şık zaferim oldu.Belki doğru yolu bulmadım ama ne istediğimi biliyordum.
50 yaşına merdiven dayamış bir arkadaşım;
“Kaç yaz, kaç kış,kaç baharım kaldı ki” dediğin de kafam da binlerce soru oluşuverdi.
Hiç düşünmemiştim,Gidilecek yerleere gidilmeli, yapılacaklar ötelenmeden yapılmalıydı.
40 yaş insanı ürkütür,kendinizi sorgularsınız.
Ne yapmak istedin,kendini nerde buldun?
Keşkelerle yaşlanmayı hiç birimiz istemeyiz.
Çaresizlik bana göre değil korkularımla daima yüzleştim ki korku olarak kalmasın dı.
Kendimi çok sınadım cesaretli değilim belki ama cesaretli olmak için çok CESUR olmam gerektiğine inandım.
Kağıt kalem aldım elime, hayattan ne bekliyorum ile başladım değişime..
Hepimiz zaman zaman yapmalıyız.. ve bu listeyi 50 yaşımda tekrar ALLAH izin verırse çıkarmayı duşunuyorumm..
Kimse cesaret edemez ama ben değişimi seviyorum.
Fatma ÖNDER