İçini çeke çeke ağlamakla, içine akıtarak ağlamak başkadır. Gözün şişer, burnun kızarır ama geçer. İçine akan yaş sızım sızım yakar… Söylenmemiş duygular vardır, içe atılan;Öksüz, isyanı bırakmış, bitkisele bağlamış yoğun bakım… YAZMAK,,, Bu satırları yazarken, kalemden akanlar;ne yaşadım diyebilirsin/ nede yaşarım. Gözlerimi bir noktaya dikmiş, tüm gücümle ardıma bakmadan koşarken ayağıma çelme takıp, beni teğetaklak düşüneren eskiden olsa teşekkür ederdim. Şimdilerde ALLAH’a havale ediyorum. Ben teşekkür edip hoş görmek zorunda kaldıkça;haksızlıkları, ihanetleri, edepsizlikleri ile başedemedim. Neysee… Meğer ulaşmak istediğim yer mayın tarlasıymış. Düşünce acıdım, kanadım ve canımın acısıyla olduğum yerde oturdum kaldım. Birisi el uzatsın diye değil, kendi gücümle kalkabilmek içindi bu bekleyiş. Ayaklandığım da farketttim ki koşmaya devam ediyorum ama bu defa farklı yöne. Kalkmayı öğrenmek için düşmeliyiş, acımalıymış insan. Ve doğru yolu bulmak için, yanlışlardan geçmeliymiş hiç korkmadan..
