Kimin bir sıkıntısı olsa soluğu yanımda aldı. Her kim “sıkıntım, acım var” dediyse, dostum bildim. Söylediğim her şeyin doğru olduğunu iddia etmem ama doğrularımı her yerde söylerim.
EDEBİ olmalı insanın. Tüm insana dair duyguların; sevginin, bağlılığın, korkunun, nefretin. Yaşama karşı bir duruşu olmalı insanın;seçimlerinin, seçmediklerinin, seçemediklerinin, yaşadığın yaşamın. Verdiğin sözün, aldığın nefesin, ettiğin lafın UTANMASI olmalı. Karşı tarafa ulaştığında bir ağırlığı olmalı. Düşmanın bile bi vicdanı olmalı; kullacağı açığı edebini bozmadan yapmalı! Yeri geldiğinde her insanın yüzünün kızaracağı bir konu olmalı ve hatta sık sık yüzü kızarmalı. Utanma ve AR duygusunu sık sık hatırlamalı, durmalı, düşünmeli… İnsana dair her davranışın bir sınırı olmalı ki bireylerin karakterleri ortaya çıkmalı. İnsanı, olaylar karşısında verdiği tepki ile tanırsın” derler ya. Çok doğru. İNSAN dediğimiz bir varlığın muhteşem özelliği olmalı, boşuna övünmemeli. Hiçbir duygunun ve zaafın arkasına sığınmamalı. İNSAN dediğinin bir “DURUŞU” bi “DUR”’u , bi “EDEBİ” olmalı. Aksi halde kendi kuyusunu ince ince kazdığını bilmeli. Birine zarar vermek, kendi mutluluğu ve çıkarı için birilerini harcamak onu sadece sendeletir, aptala çevirir. Yaz bi kenara..
Yine uzun oldu yazı Ne diyecektim; Siz siz olun; basitleşip, alçalıp karaktersizlik damgası yemeyin. Sizi seven, güvenen insanlara ihanet etmeyin. İHANET etmek; bir insanı ateşe atmakla eşdeğerdir.. insanların hayallerini yıkmayın, onurlarını, gurularını…. Neyseee….
İyiniyetin hırpalandığı, FIRILDAĞIN döndüğü bu gezegen de bizi diğerlerinden ayıran insani erdemlerimiz olsun.. Karanlık taraflarımızın farkında olarak, hiçbir zaafımızın arkasına sığınmadan, kenDimizi nasıl parlatabilirizi düşünerek, hep EDEPLİ insan olma yolun da atalım adımlarımızı…
