Bu sabah işe gitmek için evden çıktığımda, oto parkta araçların henüz çıkmadığını gördüğümde beynimde binlerce soru ve cevap oluştu.
Çalışmaya çok erken yaşta başladım, ara vermeden,pes etmeden.Yılgınlıklar oldu,becerıksız,kompleksli, yöneticilerle çalıştığım oldu.
Başkalarının üstüne basa basa yükselmeye çalışanlar,başkalarının mutsuzluğunu önemsemeden sadece kendi kariyerini planlayanlar,haksızlıklar,ahlaksızlıklar,yalaklar,malaklar derken 27 yıl geçmiş. Aklımda kalan isimler var sonra öğrendim ki onlarda bi şekil de yaptıklarının karşılığını fazlasıyla ödemişler.İYİ OLMUŞ!! Kimsenin ahı kimsede kalmıyor bu böyle biline.Ve hepsi de çalıştıkları yerde kovulmaktan beter edilmişler.
Hayat zaten zor,koşullar zor, üstüne bizde kalkıp hayatı çekilmez hale getirirsek İNSAN olurmuyuz? 30 yaşıma kadar benimde hırslarım vardı ama bu sadece BAŞARMA hırsı idi. Çok çalışmak,hep çalışmak,çok çalışmak.Kimsenin ayağını kaydırmaya çalışmadım,kimsenin ekmeği ile uğraşmadım,
Biliyordum ki, evde eşi ve çocukları masum idi.Ayağımın altında hep sabun ile dolaştım.
İyilik kazanzın,durustluk kazansın,hoşgörü kazansın..Bi şekilde para kazanırsın ama saygınlık kazanamazsın. Bıraktığın intiba önemli!
Ne yazacaktım ki; HAYAT ZATEN ZOR,KOŞULLAR ZOR, İŞE GİTMEK İÇİN TAKLALAR ATIYORUZ,SİNİR SİSTEMİMİZ FELÇ,TRAFİK BAŞLIBAŞINA ÇİLE!!
ENFLASYON,SAPIKLIK, MAPIKLIK, ŞİDDETİN TAVAN YAPTIĞI Bİ METROPOLDE SEN DE BİRAZ İNSAN OL BE!!!