KADIN KÖRDÜ…
Kadın güven sorunu yaşıyordu. Çok büyük ve gizli sırları oldu bu dünyada. Pek az insanın duymaması gerekenleri duydu, pek çok insanın görmemesi gerekenleri gördü.
Her yaşadığı deneyim sonrası yaşamın gizemini öğrendim dedi..
Yanıldı..
Hep hayal kırıklığı yaşadı. Yaşam ona sabırlı bir öğretmen olmayı öğretti.
Salak mıyım, zeki miyim diye diye ömrünü yarılamıştı.
İyiniyeti suiistimal edilmişti, vazgeçmeye niyeti yoktu ama.
O herkes gibi olmayacaktı, doğrularından taviz vermeyecekti, bedeli ne olursa olsun…
Alışmıştı, alıştırılmıştı yalnızlığa.
Aslında istediği çok şey değildi. Sadece güvenebileceği insanlarla çevrilsin etrafı istiyordu.
Etrafında ki insanların, yalanları, dümenleri, dolanları, talanları, riyakarlıkları, sahtelikleri ürkütüyordu kadını.
Ame ne yapması gerektiğini bilemiyordu. Tek çözümün yalnızlık olduğunu biliyordu fakat arkadaşları kadını ikna etmeye çalışıyordu.
–ÇAY VAR MI?
– “Biliyorum İşler yolunda gitmiyor. Zor günler, zor dönemler. Ama inan geçecek. Sen ne çok işler başardın, güçlüsün bunu biliyorsun değil mi.? Defalarca düştün ama hep daha güçlü kalktın. Hatırla lütfen.Daha da güçleneceksin. Istanbul’a ilk geldiğin günü hatırlıyor musun? ) Eğer benimle paylaşırsan aynı duygularla yanında olurum.” Dedi adam.
– “ Biliyorum yanımda olacağını, sevdiğini, fırsat verdiğim de elinden gelenin en iyisini yapacağını…” dedi kadın
– Lütfen hadi bir ŞANS ver bana.
Adam çırpınıyordu, kadın görmüyordu.
Bazen “sizi” sizden daha çok düşünen, seven insanlar vardır etrafınız da… Neden olmuyor peki? Neden?
Kadın seviliyordu, değer görüyordu, şiirler yazılıyordu … Ama kördü kadın, görmüyordu.
“Bir sevda geçti bu sol yanımdan. Acıttı canımı en acısından. Tutuldum gözlerine sanki güneş orda” sesi güzeldi adamın.
Sustular… Ağladılar… Sarılmak istediler ama onları engelleyen bir şey vardı. Sarılamadılar.. Birbirlerinin gözlwerine bakamıyorlardı. Neydi onları engelleyen bilemiyorlardı.
İkisinin de hikayesi derindi…
Çok yorgunum dedi kadın..
Seviyormuş gibi yapanlardan, göründüğü gibi olmayanlardan, yapmacık insanlardan, sözün de durmayanlardan ve birine güvenip pişman olmaktan yorulmuştu kadın…
Adam bir şans daha dedi.
Kadın kaçtı.
Fatma ÖNDER / 2017
